skydive east zone białystok

    Mini Retro Boogie mamy już za sobą. Pięć kolejno następujących po sobie popołudni, przyniosło 21 wylotów (5-5-5-5-1) i 250 skoków. Oprócz zasadniczej atrakcji, jaką były wspólne skoki, impreza dostarczyła, za sprawą Adama i Radka wykonujących setny i trzy setny skok, chwil godnych świętowania. Największą niespodziankę sprawiła jednak wszystkim Karolina, która w imieniu swoim i Jurka, zaprosiła znajomych z sekcji na mającą miejsce 9 września uroczystość ślubną oraz o dzień późniejszą, część bankietową;).
    Niewątpliwie na podziękowania i pochwałę zasługują nasi, stażem młodzi, ale umiejętnościami, jak mogliśmy się przekonać, nie ustępujący swoim starszym kolegom, piloci: Eryk, Piotr i Sebastian, a także mechanicy Wojtek i Kaziu.
    Skoki w tandemie, moglibyśmy ująć w zupełnie odrębną opowieść. Zawsze zaskakują i ujmują okolicznościami w jakich zostają wykonane. W trakcie Boogie bezapelacyjnie palma pierwszeństwa należała się niepełnosprawnemu Arturowi, brawo chłopaku. Z tej formy skydaiving skorzystało również, potomstwo naszych kolegów, córka Darka i syn Artura, a najbardziej niecodzienną, hmm egzotyczną pasażerką była Mirela z samego serca Afryki.
    Czas Boogie instruktorzy i uczniowie wykorzystali na intensywny trening. Były więc pierwsze skoki, kolejne po kursie oraz trening do Świadectwa Kwalifikacji. Na wyróżnienie zasługuje Krzysztof, który w szybkim tempie zdobywa tajniki spadania: poniedziałek pierwszy skok na linę- czwartek całkiem przyzwoite opóźnienie i płaska; na lekką reprymendę uczniowie ćwiczący do Świadectwa. Nie brakuje im zaangażowania, skaczą, ale czasami skoki te pozbawione są planu, charakteru treningu, a przybierają formę fanu. To trzeba zmienić.
    Odrębny temat jaki należy poruszyć i w jak najszybszym czasie uregulować to strefy i regulamin lądowań. W zasadzie na dzień dzisiejszy czegoś takiego nie ma. Strefy tworzone są w ramach potrzeb, w trakcie skoków, lub przed nimi i jako tako funkcjonują, a to za mało.
    Boogie, zresztą nie tylko te, ujawniło problem, którego rozwiązanie nie zależy tylko od skoczków, a również od władz Aeroklubu. Kryta, stała układalnia, z video roomem oraz miejscem odpoczynku (parasole, ławki, leżaki...) dla skoczków, uczniów i klientów. Miejsce jest, koszt nie wydaje się duży, brakuje inicjatywy i koncepcji. Trzeba to wreszcie zrobić.
    Mini Retro Boogie mamy za sobą, jak było, jak może być, na co nas stać, co trzeba zmienić, do czego dążyć to pytania na które nie czas już odpowiadać, trzeba działać. Do zobaczenia na Mini Retro Boogie II 19-24.07.2010.